Echte tranen…

Het meest spectaculaire van de Russische presidentsverkiezingen gisteren vond ik nog de traan in Poetin’s rechteroog tijdens zijn eng fanatieke verkiezingstoespraak bij het Rode Plein. Normaliter zou ik blij zijn geweest met dit levensteken van emoties bij de ijskoude voormalig KGB’er, want mensen zonder emotie zijn zonder uitzondering griezelig (neem “onze eigen”Joran van der Sloot). Maar in combinatie met zijn woorden over ‘onze overwinning in eerlijke verkiezingen, ondanks “provocateurs”, die het op Rusland hebben voorzien,´ doet het mij vrezen voor rare beresprongen van Poetin, nu hij weer oppermachtig is. Want hoe ver heen moet Poetin inmiddels wel niet zijn als hij zo geëmotioneerd raakt van zijn verkiezingsoverwinning, die slechts tot stand kon komen door massale fraude en het negeren van de massale protesten tegen zijn autoritaire bewind!?

Die sentimentaliteit in combinatie met de agressief verkondigde heilige missie Rusland sterk te maken en te beschermen tegen provocaties in binnen- (lees: oppositie) en buitenland (lees: EU, Amerika, Westerse deskundigen, ondernemers en journalisten), doet vermoeden dat Poetin Rusland in een toenemend isolement brengt. Te meer daar hij, net als verdwaalde leiders voor hem, inmiddels zelf schijnt te geloven in zijn rol van heilige messias.

Het wordt dus nog spannend hoe de zelfverklaarde heilige Poetin gaat reageren op de kritiek op de Russische straten en in Westerse hoofdsteden, dat zijn uiterste houdbaarheidsdatum is verstreken.

…en Krokodillentranen